Constantinos Cavafis 1863 – 1933

1. Απολειπειν ο Θεος Αντωνιον ¹⁹¹¹

Σαν έξαφνα ώρα μεσάνυχτ’ ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές –
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

---

2. Ετσι πολυ ατενισα ¹⁹¹⁷

Την ομορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.

Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα
πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν, λίγο επάνω στ’ άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης όπως τάθελεν
η ποίησίς μου… μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στες νύχτες μου κρυφά συναντημένα…

---

3. Κεριά ¹⁸⁹⁹

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Nikos Kavadias 1910 – 1975

1. Marabou ¹⁹³³

   

   Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί,
   πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο
   πως τις γυναίκες μ’ ένα τρόπο ύπουλο μισώ
   κι ότι μ’ αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

   Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσια και κοκό
   πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
   κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
   σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

   Ακόμα λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,
   που είν’ όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
   κι αυτό που εστοίχισε σε μένανε πληγές θανατερές
   κανείς δεν το ‘μαθε, γιατί δεν το ‘πα σε κανένα
   συνέχεια

Costas Kariotakis 1896 – 1928

1. Ειμαστε… ¹⁹²⁰

   

   Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
   κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,
   στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
   στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

   Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
   Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
   στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,
   μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
   συνέχεια