Αχ! το θεόρατο βουνό γιατί δεν χαμηλώνει; Χριστέ, μου αν ήταν βολετό
να δώσω μια και να διαβώ
σαν ένα χελιδόνι!

Ωραία της άνοιξης πουλιά
για πέρα μισεμένα,
δανείσατέ μου τα φτερά,
και νέα λαλήματα γλυκά
θα μάθετε από μένα.

Τι λέω! Τερπνότατη φωνή
σας έδωκεν η φύση,
και με τα μάγια της αυτή
θα'χη τη χάρη κάθε αυγή
το φως μου να ξυπνήση.

Εγώ —και ας πλέκω τεχνικά
του τραγουδιού το στίχο - πέρα,
σε τούτη την ερμιά,
ξυπνάω τριγύρω μοναχά
της λαγκαδιάς τον ήχο.