Δε σταματάν ποτέ οι μηχανές

οι βάρδιες εναλάσσονται ολοένα
τα πλοία στο λιμάνι πάνε κι έρχονται
σωροί το κάρβουνο.
Σαν πάρει να δροσίσει
πάλι οι γριές κάθονται μπροστά στις πόρτες
Κοιμήθηκε το εγγονάκι
πλύθηκαν τα πιάτα
έτοιμο και το δέμα για το Γιώργη.
Απόκαμαν οι δρόμοι από τ' ασταμάτητα βήματα.
Μια γερασμένη πρωϊνή εφημερίδα
ανασηκώνεται απ' τ' αγέρι
— "Κρυώνεις;"
Κάτω απ' τις σιδερένιες γέφυρες
ξεψυχάνε τ' αργοπορημένα τρένα.
Κανόνια και σφαίρες.
"Ο εχθρός απειλεί το έθνος".
Και το νοίκι;
Χρωστάμε το νοίκι και το ηλεκτρικό.

Ανάμεσα στις βαθουλωμένες πλάκες
ένα ρυάκι μπουγαδόνερα.
Δεν έχει πια παρόδους να στρίψεις, να γλυτώσεις
παντού σκοτάδι καραδοκεί να βυθιστείς.
Έτσι μοιράστηκε κι η τελευταία προκήρυξη.
Μπλεγμένα κορμιά είμαστε
κι όλοι κρατάμε ένα μαχαίρι την οργή μας
κι όλοι χαράξαμε στο μπράτσο
το αστέρι αυτό το κόκκινο.

Κέντρα διασκεδάσεως
μεγάφωνα, ορχήστρες
κοιτάνε οι φαντάροι από μακριά.
Βόλτα της Κυριακής.
Ένας τους έχει βαθά μέσα στην τσέπη
μαζί με τις αναμνηστικές φωτογραφίες
στίχους του Μαγιακόφσκι.
Πηγαινοέρχονται οι κοπέλες
πιασμένες μπράτσο-μπράτσο.
Σιωπηλός κι ο στραγαλατζής
η ζυγαριά καλογυαλισμένη.
Σιωπηλά τα δένδρα του πάρκου
δίχως τη σκεφτική συντροφιά
δύο τέως ερωτευμένων.
Απέναντι χορεύουν.

Νομαρχια Μεσσηνιας - Γυθειον

— "Έλα, μες στο στενό κανείς δε θα μας δεί".
Πράσινη, κίτρινη ξεφτισμένη ψάθα
πράσινα κίτρινα κόκκινα φώτα
απέναντι χορεύουν.
— "Οχτώ χιλιάδες μεροκάματο".
Μισοτελειωμένη πολυκατοικία
σκελετός από μπετό κι ατσάλι
μυρωδιά φρέσκια του γιαπιού.
Πράσινα κίτρινα κόκκινα φώτα.
Έξω απ' τα νοσοκομεία
σειρά τ' ασθενοφόρα.
Έξω απ' τις φυλακές
σειρά οι κλούβες.
Έξω απ' τους στρατώνες
σειρά τα καμιόνια.
Τα νερά περάσανε την ίσαλο γραμμή
της καρδιάς μας.

Σύννεφο, καλό μου σύννεφο
σύννεφο θαμπό του βραδινού ουρανού
έλα κάτω να μιλήσουμε
σα φίλοι
μαζί να διασχίσουμε
την πόλη.
Δε θα χάσουμε το δρόμο.
Θα μας οδηγούν οι φωνές
από μια παλιά διαδήλωση
η μνήμη των σκοτωμένων συντρόφων
η ανάσα των εργαζομένων.
Είναι με το μέρος μας
οι έρημες αντλίες της μπενζίνας
τα μοτέρ που ασίγαστα δουλεύουν
τα δίχως αστυφύλακες της τροχαίας σταυροδρόμια.
Είναι δικές μας οι κλειστές πόρτες των σπιτιών
οι φρεσκοποτισμένς γλάστρς
δικό μας και το νερό που στάζει απ' τα μπαλκόνια.
Ακούς τα πέταλα στην άσφαλτο;
Ίσως αυτή η βιαστική σούστα
να μεταφέρει κάποιο μήνυμα.
Και δίπλα μας οι άνθρωποι
που όλο ματώνουνε
κι όλο για νέο πόλεμο κινούν.
Καλό μου σύννεφο
φέρε μια φούχτ ύπνο
να τη σκορπίσεις κθώς θα σεργιανάμε
σ' όλους που άγρυπνοι μένουν απ' τις έγνοιες
σ' όλους που βγάζουν τα παπούτσια μ' άλυτα κορδόνια
κόκκινα και σφιγμένα πόδια, ορθοστασία,
σ' όλους που πέφτουν στο κρεβάτι με νεκρές τις κλειδώσεις
με μηχανόλαδα στα νύχια
με χέρια λερωμένα από μπογιές κι από μελάνι.
Μια φούχτα ύπνο
στα νοτισμένα σεντόνια, στα υγρά κορμία
για όλους.

Γέμισαν σκόνη τα παπούτσια μου
βακέτα και λάστιχο αυτοκινήτου.
Απόκαμα.
— "Πρόσεχε μη μας δούνε
το φαρμακείο δίπλα διανυχτερεύει".
Ανεβαίνουμε μαζί στη ζεστή κάμαρα
δυο φέτες ψωμί
αυγό στο σαγανάκι
και χτεσινά μακαρόνια.
ψίχουλα στο πάτωμα
μιά μπατανία στο ταρατσάκι.

— "Τότε κι εγώ
τη μαγκώνω και τη φιλάω".
Ένα τσαμπί σταφύλι
στο πήλινο πιάτο
σφουγγαρισμένο πλακόστρωτο.
— "Τότε μου δίνει το μπιστόλι...".
Σιγά.
— "Λοιπόν, αύριο...".
Σιγά.
Δροσερό
σφουγγαρισμένο πλακόστρωτο
ασβεστωμένοι τοίχοι.
Κι αύριο ξέρω τι θα κάνεις.
Δώσε μου το χέρι σου
με το δικό μου να σφίξω.
Κοιμάσαι;
Ανεβοκατεβαίνει το στήθος
ν' ακουμπήσω το μάγουλο στις πλάκες
τ' αυτί μου στην καρδιά σου.
Χτυπάει.
Τώρα θα σου πω ένα μυστικό:
έτσι χτυπάει κι η δικιά μου.

Περπατάμε
χιλιάδες μαζί βγαίνουμε απ' τα εργοστάσια και τα γραφεία
τα μαγαζιά
βγαίνουμε απ' τους κινηματογράφους
τα γήπεδα του ποδοσφαίρου
τις συναυλίες
τα σχολεία, τους στρατώνες
Περπατάμε.
Πολλοί μαζί
μπουλούκια, παρέες κουβεντιάζουμε.
Ανάμεστα στο πλήθος
ξεχωρίζουμε οι φίλοι κι οι εχθροί
ξεχωρίζω τους συντρόφους μου κι εκείνοι εμένα.
Προχωρώ με τους φίλους μου
νιώθω τυλιγμένος ανθρώπινα κορμιά
νιώθω το κορμί μου να τυλίγει ανθρώπους
φωνές μπλέκονται στα μαλλιά μου
οι ανάσες ζεσταίνουν το βλέμμα μου.

Ανεβαίνω δυο σκαλιά να δώ.
Όσο φτάνει η ματιά μου άνθρωποι.
— "Στάσου, εσύ κι εγώ είμαστε φίλοι
κι εσύ, κι εσύ.
Πάμε".
Χτυπάνε στα παγούρια οι ξιφολόγχες
το χαλάζι στα πρόσωπα
λίγες ελιές στο γυλιό.
"Οι βραδυπορούντες να επιταχύνουν...".

Πολυθρόνες, παγωτά
αξιοπρεπή γκαρσόνια
—"Αρραβωνιάστηκαν σου λέω".
Τεζαριστά φουστάνια
χαμηλά φώτα
η τραγουδίστρια της μόδας.
—"Πρώτα σε δικηγορικό γραφείο για την άδεια
κι έπειτα στο εξωτερικό για τις σπουδές".
—"Εγώ σε πέντε χρόνια παίρνω προαγωγή
και σ' άλλα πέντε άλλη".
Τεζαριστά φουστάνια, μνηστείες
προβιβασμοί
έπειτα σπίτι δίχως ενοικιοστάσιο
το βράδι συζητήσεις για τον Έλιοτ και το σοσιαλισμό
και σε πέντε χρόνια...
Σε πέντε χρόνια;
Απόψε είχαν μια είδηση τα φύλλα:
"Η απεργία ουδέν σημείον κάμψεως
παρουσιάζει..."

Δυο δίχτυα ψώνια
ασήκωτα στα χέρια σου
γυναίκα εσύ του μόχθου
μάνα ή αγαπητικιά.
Κουρασμένο το κεφάλι
ακουμπάει στο σίδερο του τραμ
κουρασμένο και το χέρι του εισπράκτορα.
Σιδερένιο κουτί όλο ανθρώπινες ιστορίες
που ταξιδεύουμε όλοι μαζί.