Το σκοτάδι που έπεφτε μες το σπίτι
κι άπειρα τα λάθη μες τα χείλη (που διαφοροποιούσαν την εκμυστήρευση)·
κι η έλευση του (φύλακα) άγγελου -μια ψευδαπάτη-
με τα δαχτυλίδια που είχαν πια πέσει χάμω σαν ανέμου ριπίδια
μέσα σ' αυτό το ανόητο -(έτσι όπως πια φάνταζε) βράδυ-
μες τη φρίκη μιας νύχτας ανάερης (άγριας)
γιατί τη (τελεσίδικη) σιωπή της
δεν θα μπορούσε να σχίσει κανένα λεπίδι...