Πλάκα πλάκα με το λέγε λέγε και το παίξε παίξε η Μαλάμω έγινε αρχηγός σε ένα πολιτιστικό πραξικόπημα. Συνταγή δεν υπήρξε. Πρότυπα ούτε για αστείο. Οι καλές σκέψεις γεννήθηκαν σιγά σιγά. Οι άνθρωποι βρέθηκαν καθ' οδόν και το μανιφέστο που δεν γράφτηκε αποτυπώθηκε πάνω σε φάτσες και φερσίματα ατόμων που ξεπήδησαν από τα κάτεργα της πόλης. Η ανθρωπολογική πανίδα της εκπομπής, ποιος το αρνείται; Αποτελεί το πρώτο και ισχυρό δεδομένο.

Δεν δεχόμαστε κανέναν κανονικό άνθρωπο, απλώς διότι δεν μας αφορά. Απεναντίας απλώνουμε χαλί σε κάθε στραβοτιμονιά, είτε έγινε από τη φύση, είτε έγινε από την κοινωνία. Το στρεβλό και το παράταιρο έχουν δικαίωμα ζωής. Άσχετο αν η μανία της αρμονίας τα έχει εξορίσει δια παντός. Η νέα αισθητική ξεκινά από το κουσούρι. Όποιος υστερεί σε κάτι αυτομάτως υπερέχει. Το λίγο μυαλό ισοδυναμεί με ανεκμετάλλευτη ευφυΐα. Η κακοφωνία αποδεικνύεται καλλιτέχνημα αρκεί να άδει σε ανάλογο σκηνικό. Φυσικά δεν έχουμε να κάνουμε με επίδειξη τραγουδιού, Το όλο θέαμα κρατάει το νόημα.

Ο ξενέρωτος θεατής βλέπει ξαφνικά τους ξορκισμένους εφιάλτες του να παρελαύνουν και να παραφέρονται επιτέλους με άδεια κυκλοφορίας. Ένας ανεξέλεγκτος θίασος ποικιλιών με μέλη που μπορεί να είναι τρόφιμοι κλινικής ανιάτων τελεί μια μαύρη γιορτή που προκαλεί τρελό ενθουσιασμό στο νεανικό κοινό. Τελειώσαμε; Μόλις αρχίσαμε. Διότι πλαγίως αυτό το ραβαΐσι έχει σοβαρό μπούσουλα, ο οποίος δείχνει ευθέως το σημερινό τραγούδι και το χάλι του. Οι σουξεδιάρες τραγουδίστριες, οι λαοπρόβλητοι τραγουδιστές, τα ονόματα είναι πασίγνωστα. Πιθανώς να νιώσουν ότι τους ζώνουν τα φίδια βλέποντας την καρικατούρα τους να κάνει παιχνίδι και κυρίως να κόβει μονέδα. Το κρατούμενο είναι πρώτο και ισχυρό: τα σιντάκια σπάνε ταμεία καθώς λένε και εφόσον λανσάρει μόδα μεταξύ μπαρόβιων και τραγουδόβιων.

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι, η φοβερή Τσίλα, η κυρία Ελισάβετ με το ερώτημα για τον Βάγκνερ και τον Πουτσίνι, ο Βεντουράς, ο Κάτμαν και ο Βας Βας βέβαια απολαμβάνουν το ακαταλόγιστο με έναν τρόπο που κινδυνεύει να αποβεί στάτους. Η χοντρή πρόγκα απαγορεύεται για ευνόητους λόγους στον δημόσιο βίο μας. Η ονομαστική καταγγελία έχει ατονήσει κι αυτή γιατί οδηγεί απευθείας στα δικαστήρια. Εντούτοις η καρικατουρίστικη υπονόμευση πετυχαίνει πολύ περισσότερα από ό,τι φαντάστηκε βάζοντας φωτιά στο έπιπλο. Τα αστέρια της Αννίτα Πάνια αφήνουν διάχυτη στον αέρα τη σκέψη μήπως ήρθε η στιγμή να ξηλωθεί κανονικά η γελοία φόδρα του ντόπιου δημόσιου βίου. Η κουρελαρία αποτελεί σύστημα είτε πρόκειται για βασίλισσες της νύχτας είτε για αδικημένους που άδουν κατά παραχώρηση. Μια ματιά στη Γιουροβίζιον έχει πολλά να προσφέρει. Η χώρα μπορεί να μετέχει στα πιο ελαφρά και φτηνά θεάματα. Λίγη ξεγνοιασιά και χαζομάρα δεν κάνει κακό.

Όταν όμως ο συμπαθής Σαρμπέλ με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών πάντα συνοδεύει Υπουργούς στη Μόσχα και αποτελεί το παιδί φάντασμα του τηλεοπτικού μας πολέμου, τότε η δημόσια τηλεόραση γίνεται χορηγός μιας σαχλαμάρας. Άλλωστε κανείς δεν κατάλαβε σε τι αποσκοπεί αυτή η διοργάνωση και τι επιδεικνύει. Προωθεί τη μουσική; Φέρνει κοντύτερα τους λαούς; Ενισχύει το ευρωπαϊκό όραμα; Αποδέχεται κάθε λογής παρενδυτικές παρεκκλίσεις; Ή μήπως πρόκειται για ένα φτηνοπανηγυράκι που έχουν στήσει κάποιοι ατζέντηδες; Επειδή η χώρα δεν επωμίζεται προσπάθειες διαρκείας, αναλώνεται σε μικρές, μικρούτσικες ολυμπιάδες, σε πυροτεχνήματα κάθε λογής, που θαμπώνουν τον κοσμάκη και τον καθιστούν βουλιμικό για τρελά θεάματα. Σε αυτά τα επιτελεία δεν υπάρχει τίποτα το σοβαρό. Πίτουρα μόνο, με ένα Βας Βας διαλύονται.

Το περίεργο είναι ότι κάθε τομέας του νεοελληνικού βίου έχει ανάγκη τον Παρασκευά του. Ο νεοέλληνας καλόμαθε στην κακοήθεια και δεν αφήνει το ψητό. Ο αυτοέλεγχος, δύσκολη υπόθεση με πολλά έξοδα, έχει υποκατασταθεί από μια κραυγαλέα κακοδιαχείριση του εγώ. Το κουλτουροκατιναριό, η κιτσαρία, η ανεύθυνη επίταση κάθε λογής παρεκλίνουσας παραφοράς. Ένα κοινωνικό σώμα που αρνείται μανιωδώς το τσεκ απ! Το δάσος, όπως ξέρουμε, καίγεται από τα ξύλα του και η κοινωνία χαλάει από τα ίδια της τα μέλη. Οι μεταχουντικές δεκαετίες, ανάμεσα στα άλλα, ευτέλισαν τον τηλεοπτικό δημόσιο βίο με λογής μηχανές που βγάζουν λεφτά, αλλά καταπίνουν και ανθρώπους. Η εξαχρείωση έχει πολλά πρόσωπα.

Πιθανώς επειδή στερείται προσώπου. Βας Βας λοιπόν για όλους και για τον καθένα. Αυτό που απομένει είναι να συγκροτηθεί ένας Σύλλογος από τους Βας Βας της Βουλής, της Εκκλησίας, των δελτίων ειδήσεων, της εκπαίδευσης, του επιχειρησιακού κόσμου και έπεται συνέχεια!