Κηφισιά - Πόρος

Κηφισιά - Πόρος

Δευτέρα, 15 Ιουλίου

Καθώς ντύνομαι το πρωί, ρομβίες έξω στο δρόμο. Εμβατήρια των "Παναθηναίων '12" · σκοποί των Βαλκανικών πολέμων. Φαινόμενα γενικής τυμβωρυχίας στη σημερινή Ελλάδα. Ξεθάβουν τα πάντα: ανθρώπους, σκέψεις, αισθήματα, μουσικές.

Παρασκευή, 3 Αυγούστου

Υπουργείο χτες πρωί όπως νιώθεις το φαρμακευτικό ανάδυσμα ενός νοσοκομείου. Έντονη αίσθηση, που μ' αρπάζει από τα ρουθούνια, πως βρίσκομαι σ' ένα άσυλο για ειδικές νευρώσεις. Τα λόγια τους, οι γκρίνιες τους, οι θυμοί τους, οι αντιδράσεις τους, χωρίς υπόσταση.

Καθώς έλεγα κάτι τέτοιο σ' ένα φίλο, παρατηρεί: "Όλη η Ελλάδα είναι έτσι". Σήμερα, ξυπνώντας, όλα αυτά μου ξανάρχονται στο μυαλό, ενώ έξω η ρομβία παίζει τα αιώνια τραγούδια των "Παναθηναίων '12 -΄13". Καημένη Ελλάδα. Αρχίζω να σκέπτομαι σοβαρά -και είναι φριχτά βασανιστική αυτή η σκέψη- πως, ύστερ' από την πρωτοφανή συγκέντρωση του Ελληνισμού στον ελλαδικό χώρο (τον καιρό του μεσοπολέμου), μόνο η δυνατότητα μιας καινούργιας διασποράς (με επακόλουθο μια επανασυγκέντρωση) θα επιτρέψει στους Έλληνες να κάμουν κάτι
Σήμερα βλέπει κανείς καθαρά τα ψυχολογικά συμπτώματα πειναλέων ναυαγών σε μια ξυλάρμενη σχεδία. Γυρεύουν να φάει ο ένας τον άλλον: “Le Radeau de la Meduse”.

Τρίτη, 6 Αυγούστου

Μέρες όμοιες και αδιάφορες μέσα στη ζέστη. Το μυαλό δε δουλεύει, ολάκερος ο άνθρωπος πέφτει σε μια κατάσταση ψόφια κινείται μόνο με συνήθειες. Ξανακοίταξα την Έρημη Χώρα αυτές τις μέρες. Έκανα μερικές διορθώσεις τρεις σημαντικές. Άρχισα να σχεδιάζω μια διάλεξη για τον Καβάφη και τον Έλιοτ.

Ο Τούρμερ θέλει να τον βοηθήσω να μεταφράσει ποιήματά μου. Ανυπόφορο. Έκαμα κάτι τέτοιο, διορθώνοντας όπως όπως, με τη βοήθεια φίλων, τις μεταφράσεις του νέου Βαλαωρίτη και του Bernard Spencer λίγα πράγματα μπορούσαν να με ρίξουν σε τέτοια πλήξη. Κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει τι μου στοίχισε αυτός ο πόλεμος. Πόσο δύσκολη είναι η "αποστράτευσή μου", τώρα.

Σήμερα στου Σικελιανού, στην Κηφισιά. Μας κράτησαν στο δείπνο. Ο Άγγελος, ξαφνικά, όταν έφεραν το φαγητό, τινάχτηκε όρθιος: "Τρέμω απ' την πείνα, δεν μπορώ πια να καταπατώ τις ορμές μου!" Μου λέει, μεταξύ μας, πως ο Καζαντζάκης του έγραψε από το Λονδίνο να προτείνει αυτός στην Επιτροπή του Νομπέλ να μοιραστεί στους δυό τους το βραβείο. Παράξενη φυλή.

Κυριακή 11 Αυγούστου

Πόρος, "Γαλήνη". Ξεκόλλησα τέλος από την Αθήνα την περασμένη Παρασκευή με το αποβατικό "Σοφάδες". Αργό ταξίδι, πολλή ζέστη: δε με πειράζει τίποτε αφού φεύγω. Πρώτη φορά εδώ, ύστερ' απ' τη Μεγάλη Εβδομάδα του '40· πρώτη φορά σε ελληνική εξοχή, έπειτα από έξι χρόνια· σταθμός. Κοιτάζεις πίσω και λογαριάζεις: Τι θα κάνω μετά το Δημοψήφισμα; Χαώδες άγνωστο· μια άλλη στροφή της ζωής μου. Ο μπελάς είναι ότι σε τέτοιες περιστάσεις είναι καλό να ξεκινάς με φρέσκες δυνάμεις. Δυστυχώς για μένα, τώρα βγαίνει στον αφρό η κόπωση των τελευταίων επτά - οκτώ χρόνων. Σα μια επιστροφή στην Ελλάδα τούτο το ταξίδι.

Τρίτη, 13 Αυγούστου

Μετρώ τις μέρες -ότσν τις μετρώ- σαν τον φιλάργυρο. Όταν σκέπτομαι την Αθήνα· εφιάλτης, ένας θορυβώδης εφιάλτης. Ο Πόρος δεν είναι ο τόπος μου. Μολονότι από τις λίγες ελλαδικές εξοχές όπου έχει "περασμένα", ασφαλώς δεν είναι. Άλλωστε, εδώ και δέκα χρόνα, όταν ερχόμουν από την Αίγινα, τον έλεγα κρεβατοκάμαρα κοκότας. Έχει κάτι από τη Βενετιά: κανάλι, επικοινωνία ανάμεσα στα σπίτια με βάρκες, χλιδή, νωχέλεια, αισθησιακός πειρασμός (λεμονοδάσος κτλ.) —τόπος για διακεκριμένους διεθνείς ερωμένους. Υπάρχει κάτι από τον κλειστό χώρο εδώ, με πολλά μάγια βέβαια, κάτι από ένα λάκκο λαγνείας, με το φεγγάρι από πάνω, και, όλη μέρα με το χαλκό της μουσικής του Προγυμναστηρίου.

Χτες βράδυ, ανεβαίνοντας να κοιμηθώ,στάθηκα μια στιγμή στο μπαλκόνι της κάμαρας μου κοιτάζοντας τις αντικρινές κορυφογραμμές.
Θυμήθηκα τον ξένο φίλο που έλεγε: "Για μένα, η θάλασσα είναι ένας λάκκος". Σκέφτηκα την έξοδο από τούτο το κανάλι προς τους βράχους της Ύδρας, κι έπειτα όλα πέρασαν: αν ήταν να μετακινηθώ, θα ήταν προς τη φοβερή ζωή της Αθήνας. Δυο χειμώνες καλή δουλειά, έστω και εδώ, πόσο θα με καθάριζαν από τη φρίκη να νιώθω πάντα εξόριστος ανάμεσα στον κόσμο -όχι τους ανθρώπους· τους ανθρώπους τους αγαπώ- αλλά σ' αυτόν τον κόσμο της καταναγκαστικής άγονης τριβής.
Είναι 4.30 απομεσήμερο. Κάνει ζέστη. Κατέβηκα στην τραπεζαρία, αφού έριξα πάνω μου κάμποσους κουβάδες νερό. Καθώς έγραφα, πέρασε η Αγλαόπη με το κοστούμι του μπάνιου, αλαφριά σαν χορεύτρια, βγαίνοντας από τη θάλασσα. Είπε: "Δεν μπορούσα να κοιμηθώ". Στο δέρμα της θαλασσινές στάλες.

Μαρούλη (Λόντου)

Χτες, πρώτη φορά από τότε που ήρθαμε, αργά κατά τις 8, στη χώρα για ψώνια μαζί με τη Μαρούλη 📜 που έφυγε σήμερα το πρωί. Διασκέδασα, σα να μην ήμουν εγώ, κοιτάζοντας την κίνηση του λιμανιού, βάρκες και μεγάλες μπενζίνες αραγμένες στο μόλο. Μια βαρκούλα είχε ζωγραφισμένο καταμεσίς του πανιού, κακότεχνα, ένα κορίτσι. Ο βαρκάρης (άσκημος) είπε:
"Είναι η αρραβωνιαστικιά μου".

Τα σύνεργα του 📜 Ελύτη. Μαγαζιά και μπακάλικα με πολλή ατμόσφαιρα, με λιθογραφίες και άλλες ζωγραφιές, με απίθανες πραμάτειες. Ένα κουρείο λεγότανε "Η Εύα".

Πάνω από τη φάτσα ενός πελάτη με παχιά σαπουνάδα, η εικόνα του Αδάμ, της Εύας, του φιδιού, του δέντρου,
του μήλου - όλα τα συμπαρομαρτούντα. Ο προσεχτικός μικρόσωμος κουρέας, με το ξυράφι στο χέρι, έμοιαζε καταπληκτικά του Αδάμ
(της λιθογραφίας).
Πόσες σκουριές έχω να βγάλω από πάνω μου; (...)